Nasza podróż
Gosia
9 czerwca, 2022 • 0 Comments
SAVE THE DATE! Przypominajka o dacie ślubu.
Razem z Karolem mamy generalnie to do siebie, że bardzo często o czymś zapominamy. Dlatego jeśli ktoś nam nie wyśle konkretnego zaproszenia na Teamsie czy dodanego Outlooku zaproszenia na spotkanie, świętowanie czy inną celebrację, to po prostu wypada nam to z głowy. U nas nawet forma przypomnienia lub powiedzenia o czymś musi być taka w pełni zmaterializowana.
Stąd też rozdaliśmy naszym gościom prawie na rok przed ślubem coś, co po angielsku nazywa się „Save the date”, a po polsku można by przetłumaczyć jako „Zapisz sobie datę” albo „Przypominajka”.? Nasze „Save the date” miało wyjątkową formę – otóż ich forma już pokazywała, jaki będzie motyw przewodni wesela, jeśli chodzi o kolor – a w zasadzie jeden z kolorów: różowy.
Owe „Save the date” na jednej stronie miało oczywiście datę ceremonii, a po drugiej stronie, aby jeszcze bardziej je urozmaicić, by nie była to tylko pusta, wyrwana kartka z kalendarza, nad tym kalendarzem z zaznaczoną datą 18 czerwca znajduje się nasze zdjęcie.? Może nie jest to jedno z pierwszych zdjęć, na których jesteśmy razem, ale jest to jedno z pierwszych zrobionych po tym, jak zostaliśmy już z Karolem parą. Ja miałam wtedy siedem lat, Karol osiem, a fotografię wykonano w charakterystycznej piwnicy, która była dla nas miejscem zabaw i imprez w starym domu Karola. Co ciekawe, samo zdjęcie zostało zrobione podczas jego urodzin, które zawsze miały wyjątkowe miejsce w kalendarzu.?
Oczywiście na tego typu imprezach mieliśmy pole i wolność do działania, i jak to na młodzież przystało – pomysłów na zabawę nam nie brakowało. Jednym z nich była gra w butelkę – na buziaki. Był buziaki w policzek i buziaki w usta, była też szansa na tzw. „oddawane” i robiliśmy z Karolem wszystko,żeby te oddawane buziaki były takie, jak być powinny. ?
25 sierpnia, 2021 • 0 Comments
Bac à sable
En fait, aucun de nous n’a la moindre idée de comment on s’est rencontrés. Nous ne savons pas quel âge nous avions, ni où a eu lieu notre première rencontre. Une chose dont nous sommes sûrs, c’est que nous nous connaissons depuis toujours. Supposons que depuis le bac à sable proverbial. Mais quand exactement, personne ne le sait – pas même nos parents. Pour ceux qui ne nous connaissent pas très bien, je pense qu’il est important d’expliquer pourquoi le mot „parents” est utilisé dans le premier article de ce blog, qui, après tout, parle de notre mariage et de notre réception. Nous avons été présentés l’un à l’autre par eux, nos parents, qui n’étaient rien de plus que des connaissances d’un groupe d’amis commun.
Il y a de fortes chances que nous nous soyons vus pour la première fois alors que nous pouvions à peine parler, et que le charmant „Gugugaga !” était l’équivalent de „Ravi de vous rencontrer !”. La première rencontre consciente et plus longue dont nous nous souvenons remonte à 1999 et à notre voyage ensemble à un camp d’hiver à Szczyrk. J’étais stressé. Il y avait tellement de nouvelles choses. Il y avait Karol. Il y avait Marcin. Beaucoup de nouveaux „oncles” et „tantes”, car comment faire autrement pour parler à des adultes sympathiques et connus que l’on voit tous les jours pendant une semaine ? Seulement „tatie” et „oncle”. Simple. Pour en revenir à Szczyrk, je pense avoir vécu ce voyage bien plus que Karol. Karol connaissait mieux Marcin, ils avaient le même âge et, surtout, c’était déjà leur deuxième (ou peut-être même troisième !) saison de ski ! Mes suppositions se sont avérées exactes. Les garçons de 7 ans ont vraiment assuré.
Marcin était définitivement en tête lorsqu’il s’agissait de compétences en ski. Karol est arrivé deuxième et moi troisième. Le rythme de Marcin était si bon qu’il pouvait être un compagnon de descente même pour les adultes ! J’ai passé les deux premiers jours des vacances d’hiver à apprendre, et à partir du troisième jour, j’ai laissé le tapis roulant derrière moi et j’ai relevé le prochain défi de ski, à savoir le T-bar. Il y a eu de nombreuses fois où Karol m’a attendu, et parfois il a fait deux descentes pour la mienne, et par conséquent nous nous sommes retrouvés sur le même téléski sans savoir ce qui se passait.
25 sierpnia, 2021 • 0 Comments
Niños arenero
De hecho, ninguno de los dos tiene idea de cómo nos conocimos. No sabemos qué edad teníamos, ni dónde tuvo lugar nuestro primer encuentro. De una cosa estamos seguros: nos conocemos desde siempre. Supongamos que desde el proverbial foso de arena. Pero nadie sabe cuándo exactamente, ni siquiera nuestros padres. Para los que no nos conozcan tanto, creo que es importante explicar por qué se utiliza la palabra „padres” en la primera entrada de este blog, que al fin y al cabo es sobre nuestra boda y recepción. Bueno, nos presentaron ellos, nuestros padres, que para el otro no eran más que conocidos de algún grupo de amigos común.
Es muy probable que nos hayamos visto por primera vez cuando apenas podíamos hablar, y el encantador „¡Gugugaga!” era el equivalente a „¡Encantado de conocerte!”. El primer encuentro consciente y prolongado que recordamos fue en 1999 y nuestro viaje juntos a un campamento de invierno en Szczyrk. Estaba estresado. Había muchas cosas nuevas. Allí estaba Karol. Allí estaba Marcin. Un montón de „tías” y „tíos” nuevos, porque si no, ¿cómo puedes hablar con adultos simpáticos y conocidos con los que te ves todos los días durante una semana? Sólo „tía” y „tío”. Simple. Volviendo a Szczyrk, creo que he vivido este viaje mucho más que Karol. Karol conocía mejor a Marcin, tenían la misma edad y, lo más importante, era ya su segunda (¡o quizá tercera!) temporada de esquí. Mis conjeturas resultaron ser correctas. Los niños de 7 años realmente cumplieron.
Marcin estaba definitivamente a la cabeza en lo que respecta a las habilidades de esquí. Karol quedó en segundo lugar y yo en tercero. ¡El ritmo de Marcin era tan bueno que podía ser un compañero de descenso incluso para los adultos! Pasé los dos primeros días de las vacaciones de invierno aprendiendo, y a partir del tercer día dejé la cinta transportadora y me enfrenté al siguiente reto del esquí, que era la barra en T. Hubo muchas veces en las que Karol me esperó, y a veces hizo dos recorridos por el mío, y como resultado acabamos en el mismo remonte sin saber lo que pasaba.
25 sierpnia, 2021 • 0 Comments
Children’s sandbox
In fact, neither of us has any idea how we met. We don’t know how old we were or where our first meeting took place. One thing we are sure of – we have known each other forever. Let’s assume that since the proverbial sandpit. But exactly when, nobody knows – not even our parents. For those who don’t know us that well, I think it’s important to explain why the word „parents” is used in the first post of this blog, which after all is about our wedding and reception. Well, we were introduced to each other by them – our parents, who to each other were nothing more than acquaintances from some common group of friends.
Chances are good that we first saw each other when we could barely speak, and the charming „Gugugaga!” was the equivalent of „Nice to meet you!” The first conscious, longer meeting we can remember was in 1999 and our trip together to a winter camp in Szczyrk. I was stressed. There were so many new things. There was Karol. There was Marcin. Lots of new „aunties” and „uncles”, because how else can you talk to nice, well-known adults with whom you see every day for a week? Only „auntie” and „uncle”. Simple. Coming back to Szczyrk, I think I experienced this trip much more than Karol. Karol knew Marcin better, they were the same age and, most importantly, it was already their second (or maybe even third!) ski season! My guesses turned out to be right. The 7 year old boys really delivered.
Marcin was definitely in the lead when it came to skiing skills. Karol came second and I came third. Marcin’s pace was so good that he could be a downhill companion even for adults! I spent the first two days of the winter holiday learning, and from day three I left the conveyor belt behind and took up the next skiing challenge, which was the T-bar. There were many times when Karol waited for me, and sometimes he made two runs for my one, and as a result we ended up on the same ski lift without knowing what was going on.